ဟိုး.. ေရွးေရွးတုန္းက ဇီးကြက္ႀကီးတေကာင္ဟာ ေတာႀကီးတေတာရဲ့ ေရကန္ေလးနားက သစ္ပင္ေပၚမွာ ေနထိုင္သတဲ့- ဇီးကြက္ႀကီးဟာ ပညာရွိႀကီးလို႔ တေတာလံုးက ၀ိုင္းသတ္မွတ္ထားေတာ့ ေလာကႀကီးကို တရားက်တဲ့စတိုင္ နဲ႔ ေန႔ခင္းေတာင္ အျပင္ မထြက္ေတာ့ဘူးတဲ့- ညေရာက္မွ ဆင္းရဲစရာေကာင္းတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို မျဖည့္ခ်င္ျဖည့္ခ်င္ ျဖည့္ရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အသက္ရွင္ယံုေလာက္ အဆာကိုသာ ထြက္ၿပီး ရွာေဖြစားေသာက္သတဲ့- အဲ့ဒီေရကန္ႀကီးထဲမွာ ေရခ်ိဳးလိုက္ အေတာင္ပံေလးေတြခတ္ၿပီး ကခုန္ပ်ံလႊားလိုက္ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေနတဲ့ ဘဲငန္းမေလး တေကာင္လည္း ရွိေနခဲ့တယ္- ေဟာ ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့မယ္-
အဲ့ဒီမွာ စေတြ႔တာေပါ့ကြယ္- ေရကန္ၾကီးနားမွာေလ- တေန႔တေန႔ ျဖဴေဖြးလွတဲ့ အေတာင္ပံေတြ နဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ဘဲငန္းမေလးကို ဇီးကြက္ႀကီးက ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ျပဴးၿပီးသား မ်က္လံုးေတြ ထပ္ခ်ဲ႔လို႔ စူးစူးရဲရဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သတဲ့ကြယ္- ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုဇီးကြက္ေပါ့- ဘဲငန္းမေလးကလည္း သူ႔ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာကို ရိပ္မိတယ္တဲ့- ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘဲငန္းမေလးဟာ စူးစူးရဲရဲ မ်က္လံုးႀကီးေတြကို မလန္႔ပဲနဲ႔ ရင္ခုန္သြား မိသတဲ့- မိုက္မဲလွတ့ဲ ငန္းမေလးမ်ားလားကြယ္- ရွည္ပါတယ္ ေမာင္ညီမေလးတို႔ရယ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္ ဇီးကြက္ႀကီးနဲ႔ ဘဲငန္းမေလးတို႔ ဟာ တဦးေပၚတဦး ေမတၱာမွ်သြား ၾကသတဲ့-
ေမတၱာမွ်ေတာ့လည္း ေပါင္းဖက္ခဲ့ၾကတယ္္လို႔ပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ယူဆၾကေပါ့ကြယ္- ခပ္လြယ္လြယ္ ထပ္ယူဆရရင္ တလေလာက္လြယ္ သံုးဆယ့္ငါးရက္ ေလာက္ ဥဘို႔ အထိ ငန္းမေလးဟာ မေပါ့မပါးျဖစ္သြားရွာသတဲ့- (ပံုေျပာတဲ့ ဦးဦး ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းလြန္ၿပီထင္ရင္ ခြင့္လြတ္ပါကြယ္ အမွန္ေတာ့ငန္းေတြ ဘယ္နွစ္လလြယ္ၿပီး ဘယ္နွစ္လဖြားတယ္ ဆိုတာ ဦးဦးလည္းသိဘူး ရြီးလိုက္တာပါကြယ္)- ကဲ ကဲ .. ဇီးကြက္ႀကီးက ေကာက္ရိုးေတြ အရြက္စေလးေတြ ရွာေပးခဲ့လို႔ ငန္းမေလးဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အသိုက္ကေလးရသြားပါသတဲ့- ရသြားေတာ့ ဥသည္ေပါ့ကြယ္- ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အျပင္မထြက္တဲ့ ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အေညာင္းဆန္႔သလိုလို အေတာင္ျဖန္႔တာ ေလ့က်င့္သလိုလို နဲ႔ အသိုက္နားမွာ ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ၿပီး ရင္ေတြဘာေတြ ခုန္လို႔ေပါ့- ေဟာ ဥပါၿပီတဲ့- ေျခာက္လံုးေတာင္ ဥသတဲ့ကြယ္- ငန္းမေလး စိတ္ႀကီးတယ္- ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ဥေတြႀကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ေနတာေပါ့- မသိရင္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ဥထားတာလိုလို နဲ႔ေပါ့- အင္း.. အေကာင္ေပါက္ဘို႔ ငန္းမေလးဟာလည္း ခါတိုင္းလို မေဆာ့နိုင္ပဲနဲ႔ သည္းႀကီးမဲႀကီး ၀ပ္သတဲ့- ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ရန္မ်ားကို ကိုယ္ရွင္းမယ္ ဆိုတဲ့ ေတးသြားအလိုက္ နဲ႔ ေလတခၽႊန္ခၽႊန္ ရင္အုပ္ႀကီးကားၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ (အဲ ဟိုပ်ံဒီပ်ံ) ေစာင့္ေရွာက္ ေနခဲ့တာ နာရီမိနစ္ စကၠန္႔မလစ္ေပါ့ေလ-
ေအာ္- ၀ပ္ေတာ့လည္း ေပါက္သည္ေပါ့- လက္သယ္ေတာင္ ေခၚစရာမလိုပဲ ေရွာေရွာလွ်ဴလွ်ဴ ေပါက္သြားတာ ငန္းေသးေသးေလးေတြ ေျခာက္ေကာင္ ေတာင္မွတဲ့- အဲ. အဲ့မွာ ဇီးကြက္ႀကီးက နည္းနည္းေလသြားတယ္- ဘာျဖစ္လို႔ ငန္းေတြခ်ည္းပဲ ေပါက္ရတာလည္းေပါ့- မသကာ ဇီးကြက္တေကာင္ ေလာက္ ပါရင္ေတာင္ မဆိုးဘူးေပါ့- အဲ.. မွန္မွန္ကန္ကန္ကြာ ဇီးငန္း လိုမ်ိဳး အေကာင္အသစ္ေလး ေတြေကာဘာလို႔ မပါသလဲေပါ့ေလ- ငန္းမေလးကေတာ့ လည္ပင္းရွည္ရွည္ႀကီးရမ္းလို႔ အေတာင္ပံေတြကို ခပ္နိမ့္နိမ့္ ျမင့္တင္ၿပီး ဒါေတာ့ က်မလည္း မေျပာတတ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေပါ့ကြယ္- အင္း.. ဇီးကြက္ႀကီးကလည္း ထားပါကြယ္ အမွန္ေတာ့ သူ႔ေသြးသားေတြပဲ သူအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ဘဲငန္းမေလးရဲ့ နဖူးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္ေျပာသတဲ့- (အဲ.. သူတို႔နွစ္ေကာင္ထဲ နားလည္တဲ့ အျပာေရာင္ ဘာသာစကားတခုရွိတယ္ ဆိုတာ ေမာင္ညီမေလးတို႔ကို ေျပာခဲ့ဘို႔ ေမ့ေနတယ္)
အဲ့လိုနဲ႔- ဘယ္နားေရာက္သြားၿပီလဲ- ေအာ္သိၿပီ- ငန္းေသးေသးေလးေတြ ေတာင္ ငွက္နို႔ေသာက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ငွက္လား ေျမာက္လာခဲ့တယ္- (ဦးဦးကို ျပန္မျငင္းနဲ႔ ဟိုးအရင္တုန္းက ငန္းေတြက နို႔တိုက္သတၱ၀ါေပါ့ကြယ္- အခုမွ ေသြးေအးတဲ့ ေသြးေႏြးသတၱ၀ါျဖစ္သြားတာ ဘာလိျု႔ဖစ္သလဲ သိခ်င္ရင္ ဆက္နားေထာင္) အေတာင္ပံေတြ စံုေတာ့လည္း အျပင္ထြက္လာနိုင္တာေပါေလ့- အဲ့ဒီ ရက္ ေရာက္ေတာ့ ငန္းေမေမႀကီးက ငန္းသားသား ငန္းမီးမီးေလးေတြေခၚၿပီး ဒီေန႔ ေရထဲဆင္းၾကမယ္ေဟ့ ေပါ့- ဇီးကြက္ႀကီးကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လိုက္သြားတာ ေရထဲေရာက္မွ ဖလူးဖလူးနဲ႔ ျပန္တက္လာခဲ့ရသတဲ့- သူမွေရမကူးတတ္တာ- ငန္းမေလးက တခ်က္ေတာ့ လွမ္းၾကည့္သတဲ့- ဒါေပမဲ့ ငန္းေသးေသးေလးေတြကို သင္ေပးဘို႔တာ၀န္ ရွိေသးတယ္မလား- ဆက္ပဲ ကူးခတ္ေနခဲ့တယ္ ငါးေတြကို ဖမ္းနည္း သင္ေပးတယ္- သူကိုယ္တိုင္ဖမ္းျပတယ္ အဆာေၾကြးတယ္ ပါးစပ္ထဲထိ ခြန္႔ေၾကြးတယ္ေပါ့- ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ကန္ေဘာင္ေပၚကေန ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ အရုပ္ႀကီးလားေတာင္ ထင္ရသတဲ့- ညာဘက္မ်က္လံုးကေတာင္ မ်က္ေရေတြက်လို႔ ငန္းမေလးက ဘာျဖစ္ေနလဲ ေအာ္ေမးေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ဆိုေတာ့ မ်က္စိစူးလို႔ မ်က္ေရထြက္တာပါကြာ လို႔ပဲျပန္ေျပာ ေနခဲ့တာေပါ့- နည္းနည္းရိပ္မိတဲ့ ငန္းမေလးက ငါးတေကာင္ရေတာ့ ကုန္းေပၚကို ျပစ္တင္ေပးလိုက္တယ္တဲ့- ခ်စ္တယ္ေပါ့ေလ အထာက- ဒါေပမဲ့ ဇီးကြက္ႀကီးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြပါတဲ့ ငါးကိုေတာင္ မစားတတ္ေတာ့ ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ ေဟာ ေတာင္ၾကားထဲကိုေတာင္ ေနလံုးႀကီး ျပဳတ္က် သြားၿပီေကာ-
အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္မၾကာခင္ရက္မွာပဲ ငန္းေမေမႀကီးက ဒီေန႔ ေလဟုန္စီးျခင္း အတတ္ပညာကို သင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာသတဲ့- ငန္းေသးေသး ေလးေတြကလည္း… ေဟး… လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့့- ဇီးကြက္ႀကီးက ဒီတခ်ီေတာ့ ငါပါၿပီဆိုၿပီး အားကိုးရတဲ့ ဖခင္တေယာက္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီးေပါ့ေလ- မာနႀကီးေနလိုက္တာမ်ား ပိတ္မရတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို္ အတင္းဆြဲပိတ္လို႔တဲ့- အေတာင္ပံေတြေတာင္ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ျပေနေသးတယ္- အဲ့အခ်ိန္မွာ ငန္းမေလးကလည္း အေတာင္ပံျဖန္႔မိေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီး ရိပ္ကနဲ သတိထားမိလိုက္တာက အေတာင္ပံေတြဟာ သူ႔ထက္ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆိုတာပဲ- ခဏၾကာေတာ့ ငန္းမေလးဟာ အေပၚကို ပ်ံတက္သြားတာမ်ား အေတာင္ပံတခ်က္ထဲပဲ ခတ္ၿပီး ညိမ့္ခနဲေပါ့- ငန္းေသးေသးေလးေတြကလည္း ေနာက္ကလိုက္ သြားၾကသတဲ့- အဲ ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ စထြက္တာေတာင္ အေတာင္ပံေလးခါေလာက္ ခတ္ၿပီးမွေနာက္က လိုက္သြားရသတဲ့- တျဖည္းျဖည္း ေျမႀကီးနဲ႔ေ၀းသထက္ေ၀းေအာင္ ပ်ံၾကေတာ့ ေလဟုန္စီးလို႔ရတဲ့ ေနရာေရာက္ၾကတာေပါ့- ကဲ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အေတာင္ပံႀကီးႀကီးနဲ႔ ငန္းေတြက ေလ အရသာခံေနၾကသေလာက္ ဇီးကြက္ႀကီးက သူ႔အေတာင္ပံ ေသးေသးေလးေတြကို တျဖတ္တျဖတ္ခတ္ေနရတာ ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မလားလို႔ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနခဲ့တယ္- တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွမရေတာ့တဲ့ အေျခေနေရာက္ေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီး ဟာ အားမတန္လို႔ မာန္ေလ်ာ့ သူတို႔ပဲ ပ်ံသန္းၾကပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ေနာက္ျပန္လွဲ႔ခဲ့ရသတဲ့-
အင္း.. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲ အပင္ေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီးက စဥ္းစားသတဲ့ ငါဟာ တေတာလံုးက ပညာရွိလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ဇီးကြက္ပဲ ဒါေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မလုပ္နိုင္ဘူးလား ဆိုၿပီး ေတြးရင္း ေအာ္ ငါလိုေနတာ အေလ့အက်င့္ကိုး ဟုတ္တယ္ ငါေလ့က်င့္ဘို႔လိုတယ္ ငါႀကိဳးစားရင္ရမွာပါ ငါလည္းမစဥ္းမစား ထံုထိုင္းေနတဲ့ေကာင္မွ မဟုတ္ပဲဆိုၿပီး ေလဟုန္စီးဘို႔ရယ္ ေရကူးသင္ဘို႔ရယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္တဲ့- စိတ္ဓါတ္ေတြက ျပန္ၿပီး ႀကြတက္လို႔ေပါ့ကြယ္- အဲ့လိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ငန္းမေလးကို ေျပာလိုက္သတဲ့ မနက္ျဖန္ကစၿပီး သူ႔ကိုေရကူး သင္ေပးပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့- ငန္းမေလးကေတာ့ ဘာေျပာမွာလည္း အင္းအင္း ေပါ့ေလ-
မနက္ခင္းေရာက္ေတာ့ ေရကန္ထဲကို မိသားတစုလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ထြက္ခါလာၾကတာ ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ရင္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတာ သိမွာဆိုးလို႔ အေတာင္ပံေတြၾကားမွာ နွလံုးသားကို ၀ွက္ၿပီးလိုက္လာခဲ့ရတာေပါ့- ကဲ ေရာက္ၿပီ. ေရကန္ထဲ. ငန္းေသးေသးေလးေတြက ေဘးကေန ေဖေဖႀကီး ေဖေဖႀကီး အဲ ပါပါး.. အာ ဘယ္လိုေခၚသလဲ ဦးဦးလည္း မသိေတာ့ဘူးကြယ္- ၀ိုင္းအားေပးေနၾကတယ္ လို႔ပဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပါ့- ငန္းမေလးက အရင္ဆံုးေရထဲ ဆင္းၿပီး ဒီလိုလုပ္ ဟိုလိုလုပ္ေပါ့ေလ ျပသတဲ့- ဇီးကြက္ႀကီးက ေရထဲကို ေျခတလွမ္းအရင္ ခ်လိုက္တယ္ ေအာင္မေလးလို႔ ေအာ္မိေတာ့ မလို႔ပဲတဲ့- ၾကက္သီးေတြက လဲထလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ အေမႊးေတြပါလို႔ တျခားလူေတြ အဲ တျခားအေကာင္ေတြ မျမင္တာတဲ့- ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ ေယာက္က်ားမာန (အဲ.. အထီးမာနလား) ကိုု အစြမ္းကုန္ ျမင့္တင္ အခ်စ္ရဲ့အားမာန္ေတြနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေရကန္ထဲဆင္းလိုက္ေတာ့တယ္- ဒါေတာင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အေတာင္ပံေတြကို ခတ္မိေသးတယ္- ငန္းမေလးက အဆင္ေျပလား လို႔ေမးေတာ့- အင္း.. တဲ့- ေရထဲနည္းနည္း ျမဳပ္သြားတယ္- ငန္းမေလးက အဆင္ေျပလား လို႔ ထပ္ေမးတယ္ အင္းလို႔ျပန္ေျပာတယ္- တေျဖးေျဖးသူ မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ဇီးကြက္ႀကီးက သိလာတယ္ ဒါေပမဲ့ ငန္းမေလးရဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္တယ္ ငန္းေသးေသး ေလးေတြရဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္တယ္ ေရထဲကိုေတာ့ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဳပ္ေနၿပီ- ေပၚေအာင္လုပ္လို႔ မရေသးဘူး- အဆင္ေျပလား လို႔ ထပ္ေမးတယ္ အင္းလို႔ျပန္ေျပာတယ္-ေနာက္ဆံုးအင္းလို႔ ထပ္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရသံေတြ ေရနဲ႔ေလေပါင္းထားတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္- ေရေအာက္ေရာက္သြားတယ္ အဆင္ေျပလား လို႔ ထပ္ေမးတယ္- ပလံု ပလံုဆိုတဲ့ အသံထြက္လာတယ္- ငန္းမေလးက အင္းလို႔ျပန္ေျဖတယ္ လို႔ထင္ေနတယ္- ဇီးကြက္ႀကီးကေတာ့ ဟိုးေရေအာက္ ထဲထိေရာက္ေတာ့. ေအာ္ အျမင့္မပ်ံနိုင္ေပမဲ့ သူတို႔မေရာက္နိုင္တဲ့ ေရေအာက္ေျခထိ ငါေရာက္နိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေတြးရယ္ ငန္းမေလးရဲ့မ်က္လံုးေတြရယ္ ငန္းေသးေသးေလးေတြရဲ့ ေအာ္သံေတြရယ္ အကုန္ေရာေထြးၿပီး ျမင္လိုက္ၾကားလိုက္. မျမင္တခ်က္ျမင္တခ်က္ နဲ႔ ေလပူေဖာင္းေလးေတြကပဲ ပါးစပ္ထဲက ပလံုစီၿပီး တက္လာၾကသတဲ့- ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္- ဇီးကြက္ႀကီးလား. ဇီးကြက္ႀကီးက ေသသြားတာေပါ့ကြယ္- ဟင့္အင္း.. ငန္းမေလးၾကည့္ရတာ သိပ္သတိရတဲ့ပံုမေပၚဘူး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ-
ဦးဦး Tesla
Caroline Leaf ရဲ့ The Owl Who Married a Goose ဆိုတဲ့ Short Film Animation ကိုမွီျငမ္းေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္- အဲ့ဒီလင့္မွာ ဗီြဒီယိုေလးလည္း ပါပါတယ္- က်ေနာ္အင္မတန္ ႀကိဳက္ပါတယ္- အဲ က်ေနာ္ေရးထားသလိုေတာ့ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ မဟုတ္ပါဘူး- မၾကည့္ဘူးေသးရင္ သြားၾကည့္လိုက္ ၾကိဳက္မွာပါ-
|